AZİZİYE DESTANI… (8-9 KASIM 1877 KAHRAMANLARINA)

Soğuktu hava, soğuktu yer,
Soğuktu gök, soğuktu Erzurum.
Moskof soğuktu, soğuktu Ermeni.
Moskof düşmandı, Ermeni hain.
Yaralıydı Erzurum, yaralıydı millet.
Vatan, millet sevdaları vardı,
Ama yaralarından çok daha büyük olan,
Allah’a ve birbirlerine bağlılıkları vardı,
Allah’a ve birbirlerine güvenleri de,
Düşman hazırlıklıydı, düşman güçlüydü,
Hazırlıkları yoktu, güçleri de,
Yorgundular ama cesaretleri vardı, imanları da,
Buz kesmişti hava, soğuk vardı,
Kışlıkları yoktu, giyecekleri de,
Yollara dökülmüş savaşa gidiyorlardı,
Silahları yoktu, yiyecekleri de.
Yaralıydı Erzurum, yaralıydı millet.
Ve yaralardan fışkıran kan,
Can verdi Erzurum’a can.
Erzurum düşerse vatan düşerdi,
Bunu dost da, düşman da bilirdi.
Nenem Hatun’du, dedem yiğit,
Gençler, çocuklar, kadınlar, erkekler hepsi kahraman.
Düşman da kimdi, verir miydi bu millet düşmana aman,
Kimdi Aziziye’ye giren hain düşman.
“Uyanın ey ahali, uyanın ki son uyuyuşunuz olmasın”,
Nidaları yükselince minarelerden,
Çığ gibi boşaldı kadını, erkeği, çoluğu, çocuğu evlerden.
Artık Erzurum’da yer gök Allah-u Ekber’di,
O gün, gökten ecdat inse, öpse o pak anlı değerdi.
Vurdular vatan için, millet için, Allah için.
Vuruldular vatan için, millet için, Allah için.
Vurdular baltayla, bıçakla, sopayla, keserle,
Vuruldular topla, tüfekle, mavzerle.
Korkmadılar, yenilmediler,
O gün kocaman bir orduyu yendiler.
Ölmediler çünkü şehittiler.
Erzurum’un ve bu vatanın ocağını söndürmediler.
Erzurum’u ve bu vatanı bizlere emanet ettiler,
Ve cennette dinlendiler.