KENDİMLE MUHABBET…

Affetmeyi bilseydin iyi olurdu, affedebilseydin,
Hataları gördüğün kadar, güzellikleri de görseydin,
Etrafında seni seven ve senin sevdiğin birileri olurdu,
Dostların olurdu, hısımın, akraban, sana güvenen ve senin güvendiğin birileri,
Bir de sükûnete erişmiş yüreğin,
Ama sen affedemedin,
Affetmeyi bilemedin iyi olmadı,
Kibrin oldu, gururun oldu, küskünlüklerin oldu, belki kinin bile oldu,
Sen; suizannı da geçtin, suikast yaptın en yakınlarına,
Güvenmeyi bilseydin iyi olurdu, güvenebilseydin, kendine de,
Herkesin yalan söylediğini düşünmezdin, kendin gibi sanmazdın,
Güvenirdin, güvenilirdin, mutmain olmuş yüreğinle,
Sevmeyi bilseydin iyi olurdu, sevebilseydin,
Mutluluk saçardın etrafına,
Ve sana ulaşırdı insanların mutlulukları,
Tıkılıp kalmazdın kendi içine,
Takılıp kalmazdın geçmişine,
Huzurlu bir dünyan olurdu sevdiklerinle, sevenlerinle birlikte,
Ama olmadı,
Sen hiç mutlu olamadın, çünkü hiç mutlu edemedin,
Senin sadece geçmişe dair hesaplaşmaların, geleceğe dair kuruntuların oldu,
Hep dünde kaldın, bugünün olmadı, olamadı,
Hoş görmeyi bilseydin iyi olurdu, hoş görebilseydin,
Görmezden gelirdin hataları, insanlığa dair der geçerdin,
Ve hoş görülürdü hataların, insanlığa dair,
Dinlemeyi ve anlamayı bilseydin iyi olurdu,
Dinleyebilseydin, anlayabilseydin, inanabilseydin,
İşte o zaman zannetmezdin, boğulmazdın suizanlarının içinde,
Ve etrafında seni anlayan, seni dinleyen, sana inanan birileri olurdu,
Görürdün o zaman boşu boşuna kendini ve insanları üzdüğünü,
Sevdiklerinle, seni sevenlerle dolu bir hayatın ve mutlu mesut günlerin olurdu,
Ama senin kızgınlıkların oldu, kırgınlıkların oldu, küskünlüklerin oldu,
Ve de beklentilerin ve yakıcı sitemlerin oldu,
Başka da bir şeyin de olmadı, olamadı.